Αγάπη και Ενταση

Σαν Ανώνυμη Εταιρεία. Να τον βράσω τον έρωτα που είναι τυφλός θα μπορούσε να πει κάποιος ως επιτυχημένο αντίλογο της γνωστής ρήσης από τα πεδία του χρόνου. Η μετοχή η ονομαστικοποιημένη είναι σαν τη γυναίκα που ξέρεις την αξία της. Η ανωνυμία υποκρύπτει και άγνωστο έδαφος με ποιόν έχει να κάνεις πραγματικά απέναντι σου, όπως η τύφλα από το μεθύσι σε κάνει να χάνεις τη σταθμισμένη κρίση σου.  

Παρακολουθώ εδώ και λίγες μέρες το πολύκροτο διαζύγιο γνωστού ζευγαριού του θεάματος που πλέον έχει εξελιχθεί και αυτό το ίδιο σε ένα είδος δημόσιας ταινίας. Πού να πήγε τόση αγάπη και έρωτας, όπως λέμε στα ελληνικά, που πλέον βγάζουν όλα τα άπλυτα εσώψυχα τους δημοσίως; Και δεν φτάνω καν στο ευαίσθητο κομμάτι των κοινωνιών μας, το μεγαλύτερο taboo (περισσότερο και από το sex που η Εκκλησία και η κοινωνία συνεκδοχικά είθισται να το κόβει απότομα -συνήθως- από το στόμα μας σαν κουβέντα και να το δαιμονοποιεί) που δεν είναι άλλο από το χρήμα. Μόνη η αγάπη είναι σημαντική τυπικά και επίσημα. Το Χρήμα που αγοράζει Χρόνο θνητής ζωής (το ΧΧ, το λεγόμενο 20 ως διπλασιασμός του 10 "του καλού" και σαν τον άριστο μαθητή στο Λύκειο που μόνο είχε 20αρια -ούτε καν 19-) είναι κάτι για το οποίο όλοι αποφεύγουν να μιλούν επίσημα και σίγουρα όχι άνετα. 

Όλο αυτό το περιστατικό του πολυσυζητημένου διαζυγίου είναι άκρως δηλωτικό για το που καταλήγει τους ανθρώπους το τριπάκι της  κίτρινης έντασης στον αέρα και μέσα μας για όσους το έχουν απορροφήσει και το έχουν κάνει κτήμα τους. Ή να πώ χρυσαφένιας (έντασης) από την αγάπη για ότι γυαλίζει και συνάκολουθα για το χρήμα. Από την πολυ αγάπη που είχαν for one another τσακώνονται πια δημοσίως. Αυτή είναι η κατάληξη. Ναι θα είχαν και καλές στιγμές δεν λεώ. Αλλά και η κατάληξη είναι αρκετά ενοχλητική. Για πόσους και πόσους δεν το έχουμε δει να συμβαίνει; 

Ανήκω στους 40άρηδες που δεν έχουν παντρευτεί και κάποιους αυτό τους ξε/υνίζει. Τεκμαίρεται στην αντίληψη αρκετών ως κοινωνική αποτυχία. Για μένα καλύτερα που δεν είχα καμία τέτοια κατάληξη σαν αυτή που περιγράφω παραπάνω έχω να λέω και έχω να φροντίζω μόνο τον εαυτό μου. Από την άλλη είναι κρίμα, γιατί αν είχε συμβεί, ίσως να ήταν από τις ευτυχισμένες -έστω και λίγες- περιπτώσεις σύνδεσης. 

Αλλά δεν συνέβη, επειδή είμαι σαφώς υποστηρικτής της άποψης ότι τίποτα δεν πετυχαίνει στη ζωή, όταν συμβαίνει πάνω στην ορμή σου πηγαίνοντας στον αυτόματο. Έτσι προκαλούνται οι σίγουρες αποτυχίες στη ζωή. Σπάνια αυθορμητισμός να δώσει ευτυχή κατάληξη. Μπορεί να συμβεί όντως, αλλά σπανιότατα. Ο αυθορμητισμός και ο έρωτας είναι έντονοι, αλλά δεν διαρκούν πολύ. Το να κάνεις σύνδεση επιτυχημένη με μια γυναίκα (με όποια νομική μορφή προτιμάει κανείς) είναι κάτι περισσότερο σύνθετο. Και περνάει από τέστ άκρως ρεαλιστικά. 

Οπότε εγώ λέω ναί δεν έχω παντρευτεί, αλλά σίγουρα δεν έχω χωρίσει, ούτε πληρώνω διατροφή. 

Τέλος, το να είσαι single έχει και αυτό κάποια πλεονεκτήματα πολύ σημαντικά που συχνά οι πιο πολλοί παραβλέπουν, αλλά μετά στη σχέση ή το γάμο νοσταλγούν. Και λένε (στον εαυτό τους ή με παλιούς φίλους) πού είναι μέρες μας που ... ή θυμάσαι τότε ... κοκ. Τότε το παρελθόν εξιδανικεύεται. Συχνά οφείλεται σε ένα παρόν που λίγο πολύ απογοητεύει.

Αλλά πάντα σημασία έχει πώς είχαν αληθώς τα πράγματα και όχι πώς θα είχαν, όπως τα έχουμε φτιάξει εμείς μέσα στο μυαλό μας ότι μπορούσαν να είχαν. Αυτό ισχύει και για τον ενεστώτα χρόνο. Πρέπει πάντα να συγκεντρωνόμαστε στο πώς κυλούν τα πράγματα και όχι στην αντίληψη που έχουμε εμείς για αυτά στο μυαλό μας. Η ζωή δεν είναι μια ιδέα εκτός αν είσαι μαθητής και θιασωτής του Πλάτωνα. Η ζωή είναι απτή και οπτική και ακουστική κοκ. Η ζωή ανήκει στον κόσμο των αισθήσεων και χρησιμοποιεί το μυαλό προς αυτήν την κατεύθυνση.