Η επόμενη ημέρα αρχίζει με μπλε βετέξ

Στο τέλος της ημέρας με ένα μπλε βετέξ καθαρίζουμε τα leftovers από τις γκρίζες ζώνες ανακάλυψης. Στις ζώνες αυτές που είναι οιονεί αριστερές συχνά τα εντοπιζόμενα εκεί άτομα καταπιάνονται με να κάνουμε τα πράγματα "έτσι και γιουβετσι" και όχι οπως ειναι εργοστάσιακα (πέρασα και εγώ από αυτή τη φάση των εναλλακτικών εκδοχών) και συχνά τα βλέπουν όλα άσχημα στο συστημα (οχι ότι δεν υπάρχουν κακώς κείμενα και μάλιστα μερικά και ιδιαιτέρως κακά), αλλά οι πιο πολλοί απο αυτους ειναι παντελώς απορριπτικοι της πραγματικότητας χωρίς να δίνουν εναλλακτική. Έτσι, στο τέλος της κάθε ημέρας μένει μόνο του το μπλε βετεξ να καθαρίσει το τοπίο με το συστημικο του αυτοματισμό και αρχίζουν όλα πάλι από την αρχή με τη θύμηση του (προ)χθες να μένει. Και ίσως κάποια από τα υπολείμματα τα τραβήξει εντός του πυθμένα και αφού τα ξεπλύνει λίγο, τα σχηματοποιήσει κιόλας προσανατολισμένα προς τα δεξιά. Γιατί οι δείκτες του ρολογιού πάνε πάντα δεξιά, αλλά συγχρόνως κάνουν και κύκλο κατά την έννοια ότι η ιστορία έχει τάση για επαναλήψεις ειδικά σε αυτούς που δεν μαθαίνουν από αυτήν. Τα λάθη είναι αυτά που επαναλαμβάνονται μέσα στα πολλαπλά επίπεδα της μπλε ιστορίας των πολυστρωματικών ουρανών και των επτά (7) απέραντων σχεδόν θαλασσών. Σπάνια οι επιτυχίες. Ο λόγος απλός: δεν έχει βρεθεί (αποτελεσματική) λύση για το πρόβλημα και συνεχίζουν με τους παλιούς τρόπους, αν και έχουν αποδειχθεί πολλάκις άκαρποι, γιατί δεν ξέρουν άλλο τρόπο. Εκεί που σταματάει η γνώση και ανακάλυψη, εκεί αρχίζει και η κακή συνήθεια. Αρχίζουν τα ίδια και τα ίδια παιχνίδια, τα χιλιοειπωμένα και από καιρό τώρα κουρασμένα. Η παρακμή των περιόδων άνθισης στην ιστορία των ανθρώπινων κοινωνιών είναι συχνά αναπόφευκτη, μολονότι το μπλε, σαν χρώμα, το ενδιαφέρει κυρίως να μετριέται η ωφέλιμη απόδοση και δεν έχει κανένα ενδιαφέρον για setbacks ή ανοχή σε πτώσεις ή έστω ακόμα και σε απλά διαλείμματα (time outs). Και βέβαια για να είμαστε δίκαιοι, οι πιο πολλοί είμαστε έτσι. Θέλουμε ότι θέλει το μπλε ακόμα και αυτοί που το κατακρίνουμε. Where is the catch ίσως πει εύστοχα κάποιος; Το θέμα είναι ότι όλοι θέλουμε, αλλά λίγοι δίνουμε. Ποιός θα εξασφαλίσει την ανοδική απόδοση είναι το κρίσιμο ερώτημα. Εκεί χωλαίνει η ιστορία από πάντοτε. Η ακμή σαν κατάσταση δεν είναι ποτέ δεδομένη. Και δεν έρχεται μόνη της. Το πολύ πολύ να παρουσιαστεί κάποια ευκαιρία που θέλει όραμα και πολύ δουλειά έως και αφοσίωση ακόμη, για να βρούμε εμείς το τελικό αποτέλεσμα που θεωρούμε εσφαλμένως δεδομένο και εύκολο.