Όπου δεν υπάρχει λογική

Θα υπάρξει δορύλατη επιβολή. Εχουμε αφήσει και μας κυβερνάνε ένα μάτσο ανθρωπάκια. Ναί φυσικά και τα προβλήματα μπορούν να επιλύονται με κανονικές μεθόδους. Τί γίνεται όμως όταν υπάρχει αδιαφορία ή απροθυμία για συνεργασία; Μια είναι η λύση τότε, αν κανείς θέλει να προχωρήσει παρακάτω. Θα συγκρουστούν οι βουλήσεις και συνήθως αυτό γίνεται με τον παραδοσιακό τρόπο. Το να γίνει απολίτιστος κανείς είναι το μόνο λογικό, όταν οι πολιτισμένοι έξυπνοι εκφεύγουν τεχνηέντως και πλαγίως των υποχρεώσεων τους. Τα δικαιώματα του άλλου όντως τελειώνουν εκεί όπου αρχίζουν τα δικά μας και αμφότερα πρέπει να υπακούν στη γνώμη τη πιο λογική. Και πιο λογική είναι η σωστή, η δίκαιη και η αντικειμενική και πάντα σύμφωνη με τα χρηστά ήθη. Δεν μπορεί ο άλλος (ο θύτης) να έχει καταλύσει κάθε έννοια αξιοπρεπούς συμπεριφοράς και να αξιώνεται από το θύμα να είναι ήρεμο και πολιτισμένο. Η λογική είναι μια, όταν δεν παίρνουν με το καλό, τους το επιβάλλουμε. Δεν περιμένουμε, εκτός αν το να περιμένεις μπορεί να φέρει το ίδιο αποτέλεσμα και είσαι από τους ανθρώπους που μπορούν να κάνουν τόση (γαϊδουρινή) υπομονή και δεν έχεις καθόλου νεύρο μέσα σου ή απλά μπορείς και το χαλιναγωγείς. Αλλά αυτό είναι σαν κάνεις μια εσωστρεφή απορρόφηση, ενώ κανονικά θα έπρεπε να την ξεσπάσεις πάνω στον άλλο, για να μάθει να προσέχει. Αληθώς εμπειρικά κάποτε είναι καλύτερο να απορροφούμε. Μας είναι πιο εύκολο για μας τους ίδιους, από το να αντιδράσουμε, Άλλοτε όμως όχι και μετανιώνουμε που δεν κάναμε κάτι σε εξωτερίκευση. Το κριτήριο πρέπει να είναι πάντα τί θα επιφέρει σε εμάς περισσότερο θετικά πράγματα και να μάθουμε να διορθώνουμε τις τάσεις μας, αν μπορούμε βέβαια. Δηλαδή μπορεί να μη θες να μιλήσεις, αλλά το να μιλήσεις είναι αυτό που θα πρέπει να κάνεις ακόμα και για σένα τον ίδιο και το αντίστροφο.