Η σύγχυση της εξαίρεσης με τον κανόνα

Από το 2012 ξεκίνησε μια τάση στον κόσμο πολλοί να σχηματίζουν καρδούλες με τα χέρια τους σαν σύγχρονοι Απόστολοι του ΙΧ ανανεώνοντας το παλιό κήρυγμα "Αγαπάτε αλλήλους". Εντάξει δεν είναι ότι αυτή η φράση είναι εσφαλμένη, διότι ιδεοληπτικά το καλό της κοινωνίας επιδιώκει, μπορεί όμως να σταθεί ρεαλιστικά και είναι αυτό που όντως συμβαίνει στην καθημερινότητα; Μπορεί πραγματικά το θεμελιώδες του εγωϊστικού χαρακτήρα της ανθρώπινης φύσης να αλλάξει; Μήπως απλώς τώρα ζητάει επιπλέον και αγάπη, ενώ πριν αποζητούσε μόνο λεφτά, φήμη, δόξα κλπ (σκέτα χωρίς καρδούλες). Τί πραγματικά συμβαίνει μέσα μας; Η εξαίρεση ορισμένων δεν είναι ποτέ ο κανόνας. Γίναμε όλοι τόσο καλοί ξαφνικά και έχουν τόσο αλλάξει μέσα μας -ως προς τις αληθινές επιδιώξεις- τα πράγματα συγκριτικά με το παρελθόν; Τότε, γιατί εξωτερικά αλλάζουν τόσο λίγο; Και αν οι πιο πολλοί είναι τόσο καλοί σαν αθώοι ποιμένες πράγμα που ηθικά είναι έννοια ποιοτικά ανώτερη του δικαίου, τότε είναι δυνατόν λίγοι (κακόβουλοι) που δήθεν επιβουλεύονται το φρόνημα των πολλών να επικρατούν; Μήπως τελικά αυτό που θέλουν οι λίγοι είναι αληθώς και η θέληση των πολλών; Είναι δε τελείως ανεξάρτητο το ποιοί το καταφέρνουν! "Που" εκ των πραγμάτων η ιστορία δείχνει ότι είναι πάντα λίγοι, αν και αγνοούνται τα αίτια της επιτυχίας με ακρίβεια. Μήπως στην ουσία τα πράγματα δεν έχουν τόσο αλλάξει όσο νομίζουμε ή θέλουμε να πιστεύουμε, απλά βολευόμαστε με αλήθειες που μας κάνουν και αισθανόμαστε αθώους; Γιατί έτσι εξιδανικεύουμε το εγώ μας σε μια άριστη σφαίρα επίπλαστης τελειότητας που όμως βρίσκουμε ιδιαίτερα ελκυστική για το είναι μας. Η ερώτηση κρίσης εδώ είναι: να αναρωτηθούμε ο καθένας μας πού ακριβώς στέκεται, σε ποιά πλευρά ή πόσο μακρυά ή κοντά από το κατώφλι έκαστης παράταξης. Μήπως το καλό και το κακό δεν έχουν σημασία για μας και σημασία έχει μόνο ο υλισμός (άκρατος ή πιο ελαφρυάς μορφής); Πάντως στον υλικό κόσμο μέχρι στιγμής ότι και να λένε κάποιοι ή να θέλουν να πιστεύουν, ο υλισμός κερδίζει (ολοκληρωτικά και όχι απλά μόνο έδαφος) και μάλιστα τόσο έντονα που είναι σχεδόν εγκληματικό για τα ηθικά χαρακτηριστικά των κοινωνιών των οποίων αποτελούμε έκαστος εξ ημών μέλος. Ποτέ κανείς δεν είπε ότι η αξιολόγηση, ειδικά αν κινείται πλησίον της αλήθειας, ότι είναι ένα εύκολο ζητούμενο, παραμένει όμως ο παράγοντας που διαμορφώνει την πραγματικότητα. Ασφαλώς και πάλι είναι τελείως άσχετο, αν γίνεται κατανοητό σε συνειδητό επίπεδο από τους περισσότερους. Σημασία έχει τι μας οδηγεί και όχι αν μπορούμε να το εξηγήσουμε. Αν βέβαια κάποιος μπορεί (να εξηγήσει), τότε μπορεί ακόμα καλύτερα (πιο γρήγορα και πιο αποτελεσματικά) να φτάσει στο τέρμα, τόσο για τον ίδιο του τον εαυτό, όσον και για άλλους. Είναι το διαφοροποιητικό στοιχείο που διακρινει τους ηγέτες. Οι ηγέτες ξέρουν πώς σκέφτονται οι ίδιοι, όσο και οι καθοδηγούμενοι. Αυτή είναι η αξία του ηγέτη. Μας λέει τί να κάνουμε. Είναι ο οδηγός μας, για αυτό τον πληρώνουμε. Ξέρει για μας, πριν από εμάς. Γιατί παρατηρείται στις μέρες συχνά ο λαός να αναρωτιέται τί χρειάζονται οι ηγέτες. Κάποιοι δε θεωρούν ότι όλοι μπορούν να είναι αρχηγοί, κάποιοι άλλοι φτάνουν ακόμα και στο σημείο να θεωρούν τις αρχηγικές τάσεις ως κάτι νοσηρό. Είναι όμως ο τρόπος που επέλεξε για εμάς πριν από εμάς η φύση. Και ο άνθρωπος δεν μπορεί να εξαιρεθεί από αυτόν τον κανόνα που ισχύει για όλα τα άλλα πλάσματα. Το πρόβλημα δεν είναι η ανάγκη ηγεσίας, αλλά ότι αναλαμβάνουν αυτό τον ρόλο στις ανθρώπινες κοινωνίες ανίκανοι ή γενικά άτομα που δεν ανταποκρίνονται όχι στις προσδοκίες μας, αλλά στις ανάγκες του καιρού μας. Και οι ανάγκες σχεδόν πάντα μπορούν να προκύψουν -με επιμέλεια- αντικειμενικά. Και οι σωστές κρίσεις για κάποιον γίνονται πάντα με εφαλτήριο την κάλυψη πραγματικών αναγκών και όχι τον αντίκτυπο που έχουν στο "αισθητήριο" σύστημα αξιών του καθενός. Και αυτό επίσης είναι ένα κριτήριο που έχει λησμονηθεί, ήτοι η αντικειμενική κρίση και δεν είναι άξιο απορίας για το σοφό κοινωνιολόγο, πώς οδεύουμε κατρακυλώντας προς το 2030. Δηλαδή τα πράγματα αντί να γίνονται καλύτερα, γίνονται χειρότερα. Υπάρχει γενναία και όχι τακτική οπισθοχώρηση έως και τουλάχιστον λοξή, κάπως μεσαιωνική οπισθοδρόμηση.