Το μεγάλο μέτρημα

Το μεγάλο μέτρημα περιγράφεται με φράσεις του τύπου: "τι έκανες εσυ για μένα και τι θα κάνεις εσυ για μένα τώρα;" και αλλα παρόμοια από ανθρώπους που έχουν την τάση να μετακυλιουν ευθυνες. Στην πραγματικότητα θέλουν μόνο να απολαμβάνουν και να μην προσφερουν. Ο καθένας θέλει να συμπεριφέρεται σαν Λόρδος ή Ανατολίτης δυνάστης. Φυσικά θα υπάρχουν και τέτοιοι στις κοινωνίες, αλλά και αυτοί κάτι πρέπει να κάνουν και σίγουρα δεν γίνεται να έχει την απαίτηση να είναι ευγενής-αρχηγός ο καθένας. Συμπεριφέρονται σαν γυναίκες με την παλια έννοια, όταν οι γυναίκες απλώς κάθονταν σπίτι και μεγάλωναν τα παιδια με τους πόρους που εισέφερε ο συζυγος. Και καρπώνονταν όλο το εισόδημα. Έκαναν δηλαδή τη διαχείριση, παρά το ότι οι ίδιες δεν το κέρδιζαν. Υπάρχει σχεδόν απόλυτος ωφελιμισμός σε σημείο που κατά τη γνώμη μου και όσων έχουν στοιχειώδη σχέση με τα χρηστά ήθη δεν είναι κάν όμορφο. Αυτό αφορά άντρες-γυναίκες, αν και οι τελευταίες συχνά (όχι φυσικά πάντα και ανεξαίρετα) έχουν μια τάση να κάνουν χρήση της επιλεκτικής ισότητας (ή να ελέγχουν, αν θα τους περάσει σαν καπρίτσιο τους στον άλλο, φίλο ή σύντροφο ή κάτι πιο εφήμερο), δηλαδή όπου τις συμφέρει είναι ίσες, αλλά σε κάποια κοινωνικά πεδία ο άντρας πρέπει να δίνει πάντα περισσότερα. Και τί γίνεται, αν δεν έχει ή έχει λιγότερα ή απλά τα πολλά που έχει του τελειώσουν; Κάποτε μπορεί να είχε και να έδινε, αλλά "μια το ένα, μια το άλλο" κάποια μέρα σώθηκαν. Ενυπάρχει μια ανατολίτικη νοοτροπία στην Ευρώπη παρά τη διακηρυττόμενη δημοκρατική και ισοσταθμική ηθική των δυτικών κοινωνιών μας.