Σκαλωματικοί τύποι

 Τέτοιοι κολληματίες ενδέχεται να κάνουν πράγματα όπως:

α) αποκρυσταλλωνονται ψυχικά πάνω στη στερεά ενέργεια.

β) να διακρίνονται από ένα μάτσο weak συναισθημάτων από απόσταση και δια του πλαγιου συνεχώς και όλην την ώρα (σε φάση υποβόσκουσας παραπονογκρίνιας και αιωρούμενης κρεβατομουρμούρας λες και οι υπόλοιποι τους χρωστάμε κάτι ειδικώς) και να συγχέουν τους τρόπους των άλλων που τους υπομένουν, με ταύτιση μαζί τους ή αποδοχή της λανθάνουσας κατάστασης τους και όχι απλά πολιτισμένη ανοχή, γιατί στην ουσία δεν ξέρεις και πώς αλλιώς να αντιδράσεις και κάνεις υπομονή. 

Λογικά και κανονικά το να είσαι απλά ευγενής, δεν πρέπει να σου προκαλεί προβλήματα, αλλά αντίθετα να εκτιμάται κιόλας. Το ηθικό μάθημα όμως από το πάθημα που λέγεται ζωή είναι ότι αν θες να έχεις το κεφάλι σου ήσυχο, πρέπει να είσαι από αδιάφορος έως αγενής με τα προβλήματα του κόσμου, έστω κι αν δεν είναι πολύ ανθρώπινο. 

Το να είσαι λίγο bad boy (BB) δεν έβλαψε ποτέ κανέναν. Και αυτό να γίνεται με μέτρο, όχι να αρχίσεις να βαράς κόσμο στο άσχετο κοκ που και αυτό αν σκεφτείς τί σκέφτονται μερικοί από μέσα τους δεν είναι εντελώς αδικαιολόγητο, αλλά σε κάθε περίπτωση θα θεωρούταν εντελώς απρόκλητο από φυσική άποψη, μιας και θα είναι οφειλόμενο μόνο σε εκδήλωση ψυχικής, εννοούμενης και δυσαπόδεικτης πίεσης από τους άλλους "καλούς Χριστιανούς ή και παγανιστές". Ειδωλολάτρες δε τείνουν να είναι οι περισσότεροι άνθρωποι ανεξαρτήτως θρησκείας ή εθνικότητας. Είναι η βαρυτική προτεραιότητα της ύλης που αποκτά πρωταρχική σημασία στις ανθρώπινες σχέσεις. Θα έλεγε κανείς σε σημείο που διεκδικεί αποκλειστικά όλην την προσοχή των κοινωνών του δικαίου. Λες και τίποτα άλλο δεν έχει καμία σημασία.

Πάντως στους πολέμους ψυχολογίας του 21ου αιώνα (που και αυτοί συνήθως για υλικούς λόγους γίνονται) ας απάντησουμε κάπως παρόμοια, για να μην σε πούν και απολίτιστο ή βάρβαρο (ή ότι αντιδράς υπερβολικά) στην παθητική επιθετικότητα των ανθρώπων που πλανάται στον αέρα. Πρέπει να τα περιμένεις κάτι τέτοια και γενικά καλό είναι να είσαι και λίγο υποψιασμένος ότι δεν θα είναι όλα άψογα, έστω κι αν η εποχή μας εκθειάζει την τελειότητα παντού και υποκριτικά εννοεί ότι ποτέ δεν την νοιάζει τίποτε άλλο παρά αποκλειστικά η τελειότητα (δίνοντας προβάδισμα στην υλική αρμονική ολοκλήρωση και δευτερευόντως στην αψεγάδιαστη ψυχική συμπεριφορά). Γενικά, η κοινωνία θέλει να πιστεύει ότι δεν κάνει λάθη, ούτε καν ασήμαντα.   

Υ.Σ. όπως ύστερη σημείωση: Προφανώς και ο γράφων δεν αγνοεί την ύλη. Αλλά δεν κατανοεί την ψύχωση για αυτήν και κυρίως τις διάφορες συχνά απόλυτες αξιολογήσεις περί αυτής που αφενός συχνά έχει λόγο να μη τις συμμερίζεται, αφετέρου συχνά επίσης δεν τις καταλαβαίνει κιόλας, για να τις αποδεχτεί ανεπιφύλακτα. Τέλος, καλό είναι να δίνουμε και αξία στο μέσα μας/εσωτερικό κόσμο και στο πώς νιώθουμε με άλλους.